Python Strings

เรียนเขียนโปรแกรมง่ายๆกับ Expert Programming Tutor วันนี้เราจะมาเข้าสู่บทString สตริงตัวอักษรหรือสายอักขระในภาษาไพธอน เป็นชนิดของตัวแปร สามารถกำหนดด้วยเครื่องหมาย single quotation ( ‘ ‘ ) หรือ double quotation ( ” ” ) ก็ได้ จะได้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน เช่น ‘Hello’ หรือ “Hello ” นักเรียนสามารถแสดงสตริงตัวอักษรด้วยฟังก์ชัน print ()
ตัวอย่าง
สามารถแสดงค่าของสตริงออกมาโดยการใชัฟังก์ชัน print() 

ผลลัพธ์

กำหนดสตริงให้กับตัวแปร
การกำหนดสตริงให้กับตัวแปรนั้นทำด้วยการชื่อตัวแปรตามด้วยเครื่องหมาย = และ ข้อมูลประเภทstring
ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

การกำหนดค่าข้อมูลประเภท String แบบหลายบรรทัดให้กับตัวแปร
นักเรียนสามารถกำหนดสตริงหลายบรรทัดให้กับตัวแปรโดยใช้เครื่องหมายคำพูดสามตัว (“””)
ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

หรือจะใช้เป็นเครื่องหมายซิงเกิ้ลโควทครอบแทนก็ได้ เช่น ”’ข้อความที่ต้องการกำหนด”’
ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

String are Arrays
เช่นเดียวกับภาษาการเขียนโปรแกรมยอดนิยมอื่น ๆ สตริงใน Python เป็นอาร์เรย์ของไบต์ที่แสดงถึงอักขระ Unicode อย่างไรก็ตาม Python ไม่มีประเภทข้อมูลตัวอักษรอักขระเดียวเป็นเพียงสตริงที่มีความยาว 1 วงเล็บเหลี่ยมสามารถใช้เพื่อเข้าถึงองค์ประกอบของสตริง เช่น
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 เราสร้างตัวแปร a ขึ้นมา แล้วกำหนดค่าให้เป็นสตริง “Hello, World!” ตัวแปร a จะกลายเป็นข้อมูลชนิดอาเรย์โดยอัตโนมัติ
บรรทัดที่ 2 ใช้คำสั่ง print() เพื่อให้แสดงค่าในตัวแปร a โดยอ้างอิงอินเด็กซ์ลำดับที่ 1 จะได้ข้อมูลตัวสุดท้ายในอาเรย์ a นั่นก็คือตัวอักษร e

ผลลัพธ์

Slicing เข้าถึงข้อมูลในสตริงแบบกำหนดช่วงข้อมูล
นักเรียนสามารถส่งกลับช่วงข้อมูลของอักขระโดยใช้ไวยากรณ์ slice ระบุดัชนีเริ่มต้นและดัชนีสิ้นสุดคั่นด้วยเครื่องหมายโคลอน(:)เพื่อส่งคืนส่วนของสตริง
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร b ขึ้นมา แล้วกำหนดค่าให้เป็นสตริง “Hello World!”
บรรทัดที่ 2 สั่งให้แสดงค่าในตัวแปร b โดยกำหนดช่วงข้อมูลลำดับที่ 2 ถึงลำดับที่ 5 โดยข้อมูลที่เราจะได้ ตัวแรกคือตัวอักษรลำดับที่ 3 นั่นคือตัวอักษร l (ไม่ใช่ e เพราะอินเด็กซ์เริ่มจาก 0) ตัวสุดท้ายคือตัวอักษรลำดับที่ 2-5 นั่นคือลำดับที่ 4 ได้แก่ตัวอักษร l ดังนั้น ข้อมูลที่เราจะได้จากคำสั่งนี้ก็คือ llo

ผลลัพธ์

Negative Indexing เข้าถึงข้อมูลโดยอินเด็กซ์ที่ติดลบ
นักเรียนสามารถเข้าถึงข้อมูลในสตริงอาเรย์โดยใช้ slice syntax ใช้ดัชนีเชิงลบเพื่อเริ่มจากจุดสิ้นสุดของสตริง 
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร b ขึ้นมา แล้วกำหนดค่าให้เป็นสตริง “Hello World!”
บรรทัดที่ 2 เข้าถึงข้อมูลในสตริงแบบ slice syntax โดยระบุค่าอินเด็กซ์ติดลบ ในตัวอย่างระบุค่าเริ่มต้นเป็น -5 (หมายถึง ตัวอักขระตัวที่ 5 นับมาจากตัวสุดท้าย นั่นคือตัว o) และระบุค่าสิ้นสุดเป็น -2 (หมายถึง ตัวอักขระตัวที่ 1 นับจากตัวสุดท้าย (เริ่มที่ 0) นั่นคือตัว l)

ผลลัพธ์

String Length ความยาวของสตริง
การรับความยาวของสตริงให้ใช้ฟังก์ชัน len ()
ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

String Methods เมธอดของสตริง
ในภาษาไพธอน มี built-in methods ของข้อมูลประเภทสตริง เช่น
ตัวอย่าง
เมธอด strip() สำหรับตัดช่องว่าง whitespace ด้านหน้าและด้านหลังสตริง

ผลลัพธ์

lower() จะคืนค่าสตริงเป็นตัวพิมพ์เล็ก

ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

upper() สำหรับแปลงอักขระภาษาอังกฤษให้เป็นตัวพิมพ์ใหญ่

ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

replace () จะแทนที่สตริงด้วยสตริงอื่น

ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

split () จะแยกสตริงออกเป็นสตริงย่อยหากพบอินสแตนซ์ของตัวคั่น

ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

การตรวจสอบสตริงด้วยคีย์เวิร์ด in และ not in
ในการตรวจสอบว่ามีคำหรืออักขระบางตัวอยู่ในสตริงหรือเปล่า เราสามารถใช้ in หรือ not in โดยจะให้ผลลัพธ์ออกมาเป็น True หรือ False ดังตัวอย่าง
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร txt และกำหนดค่าเป็นสตริง
บรรทัดที่ 2 ใช้คีย์เวิร์ด in ตรวจสอบว่ามีคำว่า “rain” อยู่ในตัวแปร txt หรือไม่
บรรทัดที่ 3 แสดงผลออกมาทางหน้าจอ ผลลัพธ์จะเป็น True เพราะมีคำว่า “rain” อยู่ในตัวแปร x จริง

ผลลัพธ์

ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร txt และกำหนดค่าเป็นสตริง
บรรทัดที่ 2 ใช้คีย์เวิร์ด not in ตรวจสอบว่า ไม่มีคำว่า “rain” อยู่ในตัวแปร x ใช่หรือไม่
บรรทัดที่ 3 แสดงผลออกมา โดยผลลัพธ์จะเป็น False  เพราะไม่มีคำว่า “rain” อยู่ในตัวแปร x จริงๆ

ผลลัพธ์

String Concatenation
ในการต่อหรือรวมสองสตริงเข้าด้วยกัน นักเรียนสามารถใช้ +
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร a เพื่อเก็บข้อความ 
บรรทัดที่ 2 สร้างตัวแปร b เพื่อเก็บข้อความ พร้อมทั้ง
บรรทัดที่ 3 สร้างตัวแปร c เพื่อแทรกเครื่องหมาย “”สำหรับรับค่าจากตัวแปร a กับ b มาใช้งาน
บรรทัดที่ 4 เรียกใช้print เพื่อแทรกค่าจากตัวแปร 

ผลลัพธ์

ตัวอย่าง
หากต้องการเพิ่มช่องว่างระหว่างกันให้เพิ่ม ""

ผลลัพธ์

String Format แทรกค่าจากตัวแปรอื่น ๆ เข้าไปในสตริง
เมื่อเราเรียนรู้ในบท Python Variables เราไม่สามารถรวมสตริงและตัวเลขเช่นนี้ได้

แต่เราสามารถรวมสตริงและตัวเลขโดยใช้ format()  ใช้เพื่อผ่านข้อขัดแย้งและแทรกเครื่องหมาย {} เพื่อรับค่าจากตัวแปร
ตัวอย่าง
บรรทัดที่ 1 สร้างตัวแปร age เพื่อเก็บอายุ
บรรทัดที่ 2 สร้างตัวแปร str เพื่อเก็บข้อความ พร้อมทั้งแทรกเครื่องหมาย {} สำหรับรับค่าจากตัวแปร age มาใช้งาน
บรรทัดที่ 3 เรียกใชัเมธอด format() เพื่อแทรกค่าจากตัวแปร age เข้าไปในสตริงต้นทาง

ผลลัพธ์

เมธอด format() สามารถรับอากิวเมนต์ได้ไม่จำกัด  คือเราสามารถแทรกค่าเข้าไปในสตริงด้วยเมธอด format()โดยไม่จำกัดจำนวน
ที่สำคัญเราแทรกเครื่องหมาย {} เข้าไปในสตริงต้นทางกี่จุด เราต้องกำหนดอากิวเมนต์ให้เมธอด format() เป็นจำนวนเท่ากัน 
ตัวอย่าง
จากตัวอย่าง เรากำหนดตัวเลขอินเด็กซ์ไว้ในเครื่องหมาย {} เพื่อระบุว่าให้นำอากิวเมนต์ตามเลขลำดับนี้มาแทรกในสตริง โดยตัวเลขอินเด็กซ์จะอ้างอิงตามอากิวเมนต์ที่เราระบุไว้ในเมธอด format เช่น myorder.format (quantity, itemno,my order) ในที่นี้ quanlity คืออากิวเมนต์ลำดับที่ 0 และ itemno คืออากิวเมนต์ลำดับที่ 1 ตามลำดับ

ผลลัพธ์

Escape Character การแทรกอักขระพิเศษในสตริง
ในการแทรกอักขระที่ผิดกฎของสตริงให้ใช้อักขระเลี่ยงอักขระ escape เป็นแบ็กสแลช \ ตามด้วยอักขระที่นักเรียนต้องการแทรก
ตัวอย่าง
จะเกิดError หากนักเรียนใช้เครื่องหมายคำพูดคู่("")ภายในสตริงที่ครอบด้วยเครื่องหมายคำพูดคู่("")

ในการแก้ไขปัญหานี้ให้ใช้ \ "
ตัวอย่าง

ผลลัพธ์

อักขระพิเศษอื่น ๆ ที่สามารถใช้ได้ในภาษาไพธอน

สรุปจากบทนี้ก็คือจะพูดถึง String หรือสายอักขระ ซึ่งเป็นชนิดของตัวแปร สามารถกำหนดด้วยเครื่องหมาย single quotation ( ‘ ‘ ) หรือ double quotation ( ” ” ) ก็ได้ เเละยังพูดถึง การเข้าถึงอาเรย์ เมธอดของสตริง การแทรกอักขระพิเศษในสตริง
แปลจาก https://www.w3schools.com/python/python_strings.asp